Vrijdag maakte de Christenunie haar concept-kandidatenlijst voor de aankomende Tweede Kamerverkiezingen bekend. Behalve hosannah-berichten op Twitter, gaat de meeste media-aandacht uit naar de electorale gevarenzone voor Eppo Bruins. Maar als het om katholieke participatie gaat, geeft de politieke partij niet thuis. De Christenunie wordt nooit serieus met katholieke broeders en zusters.
door Eric van den Berg
‘Een lijst van sterkhouders en een nieuwe generatie toppolitici,’ zo noemt ChristenUnie-voorzitter Piet Adema deze nieuwe lijst. “Kandidaten die stuk voor stuk geloofwaardige vertegenwoordigers zijn van ons christelijk-sociale geluid.”
Maar waar blijven de ChristenUnie-katholieken? Wie de lijst bestudeert, komt maar bar weinig serieus katholieke invloed tegen. Drie van de 50 kandidaten komen uit het katholieke zuiden, Noord-Brabant (Vreugdenhil en Heuvelink) cq. Limburg (Van der Mooren). Van de 50 kandidaten identificeren zich er maar liefst DRIE als ‘katholiek’, namelijk Chirino, Van Arnhem en, opnieuw, Heuvelink.
En alle drie staan ze op vet onverkiesbare plaatsen. De eerste katholiek op met rugnummer 14, Bina Chirino, hoeft niet te rekenen op een zetel. Tenzij de CU door een Godswonder door haar electorale plafond schiet.
Gert-Jan Segers, lees je even mee?
Sinds 2006 hengelt de partij opzichtig naar de katholieke stem. Onder Rouvoet heette dat: ‘Christenunie staat open voor katholieken‘. “Wij zitten midden in een proces van groeiende belangstelling onder rooms-katholieken voor het politieke geluid van de ChristenUnie. Ik zoek bewust mijn gesprekspartners in de rooms-katholieke wereld op, er zijn gesprekken gaande,” zei de toenmalige partijbaas.
De ‘vervloekte afgoderij’ werd uit de grondslag verwijderd, mede onder druk van een opiniestuk uit 2011 van mij met twee andere katholieken. We zijn geen stemvee, was onze boodschap. Daar werd naar geluisterd, en het was Arie Slob die over de eigen schaduw heen stapte. Cultuurtheoloog Frank Bosman werd er zelfs lid door.
Maar echt verder dat dat komt het gewoonweg niet, ondanks het driftig getwitter van partijdirecteur Menno van Hulst.
Hoe serieus neemt de Christenunie haar beminde katholieke broeders en zusters eigenlijk? Nou, niet dus al je de concept-kandidatenlijst bekijkt. We zijn bij de verkiezingen 15 jaar verder nadat de eerste hengel werd uitgeworpen. En nog steeds zit er geen Christenunie-katholiek in de blauwe zetels. Want dat begint met een katholieke kandidaat op een duidelijk verkiesbare plaats, zodat het katholieke geluid in de Tweede Kamer namens deze partij hoorbaar is. Net als bij grote broer CDA. Gert-Jan Segers, lees je even mee?
Nee, voorlopig hebben katholieken niets te zoeken bij de Christenunie. Het blijft bij flirten met katholieken. Als de CU de grote stap naar de katholieken wil maken, moeten ze én meer herkenbare katholieken op een verkiesbare plek op de lijst zetten, bijvoorbeeld uit Brabant of Limburg, en minder kandidaten uit de Biblebelt. Tot die tijd hebben katholieken nog steeds niet veel te zoeken bij de mannenbroeders.
Maar het is het nog niet te laat. Zaterdagmorgen 21 november wordt op het digitale partijcongres de definitieve lijst vastgesteld. Als die lijst niet katholieker wordt, zou iedere katholiek zich achter de oren mogen krappen. Opdat de CU dat in het stemhokje kan merken.
Dit artikel verscheen eerder op de website mediakathedraal.nl
