Bidweek voor de eenheid van de christenen staat boven deze week. Wat is er nodig om hiervoor te bidden? Pijn om de verdeeldheid! Die pijn is er echt niet altijd. Als je aan jezelf voldoende hebt, als je meent dat je zelf tot het juiste kamp behoort en de ander fout zit, dan lijd je geen pijn. Er is geen vuiltje aan de lucht.
Gelukkig zijn er velen die wel pijn hebben aan de verdeeldheid tussen christenen. Die pijn heeft goede papieren omdat Jezus zelf de verdeeldheid al voorzag toen hij afscheid nam van zijn vrienden bij het laatste avondmaal. Hij zal zo iets gedacht hebben: deze prima kerels, met hun enthousiasme én hun fanatisme, als dit maar goed mag gaan. ‘Mogen allen één zijn, Vader, zoals Wij één zijn…’
Wie pijn heeft aan een situatie zal zoeken naar woorden en gebaren om die pijn met anderen te delen. Dat houdt bidden in. Dat houdt ook in dat je de dialoog aangaat met het oogmerk om tot elkaar te komen. Je zou kunnen ontdekken dat het beeld dat je van die ander hebt, bijgesteld moet worden. Als je niet met elkaar praat worden de beelden van die ander alleen maar ingewikkelder. Soms zelfs een karikatuur. Praat je evenwel met elkaar dan blijken er genoeg aanknopingspunten te zijn om samen te zoeken wat vrede brengt en eenheid.
Het is onjuist om te denken dat die eenheid bereikt kan worden. Ik bedoel een statische eenheid. Zo’n eenheid bestaat niet. Ik meen dat eenheid altijd dynamisch is, voor ons uitgaat, ons oproept om gedurig die eenheid te zoeken. Dan trekken we binnen in de eenheid van de Drie-ene God die zich wil mededelen aan ons… als we ons blijven openen voor die eenheid en daarvoor bidden.
