Onlangs was een vriendin bij mij op bezoek die al enige tijd thuis zit met burn-outgerelateerde klachten. Een veranderende situatie op haar werk en de hoge werkdruk in combinatie met het wegvallen van alle ontspannende activiteiten zijn haar teveel geworden. Ze kijkt ontzettend uit – zoals wij allemaal – naar het einde van de pandemie, dat we ons normale leven weer kunnen oppakken. Want dan kan ze weer leuke dingen doen, ontspannende dingen doen en rust krijgen… maar is dat ook zo?
door Willem-Jan Hanegraaf
In ons gesprek probeerde ik te luisteren en voorzichtig tips te geven over hoe ze nu hulp kon zoeken voor haar herstel. Het herstel begint bij veel rust en een goed ritme. En hoewel we allemaal nog even moeten volhouden met de coronamaatregelen is de eindstreep in zicht. Dan kunnen we de restaurants weer in, onbeperkt afspreken met familie en vrienden, sporten, feesten, zingen, naar evenementen gaan, alle geloofsactiviteiten weer oppakken. Stiekem gaan we er vanuit dat dit allemaal zo rond augustus / september weer mogelijk is. Daar kijkt die vriendin dan ook reikhalzend naar uit, want dan zal alles wel weer goedkomen. Ik geloof daar echter niet in… Mensen die ervaring hebben met een burn-out weten dat het ‘hard werken’ is om te herstellen en dat door simpelweg leuke dingen doen de situatie niet verbetert en je niet direct rust krijgt. Sterker nog, ik denk dat het vooruitzicht op een te volle agenda en overcompensatie van wat we allemaal hebben moeten missen het afgelopen anderhalf jaar nog meer mensen naar het randje gaat helpen.
Zie jij je het al voor je na de corona-pandemie? Al je activiteiten starten weer op, de ene na de andere uitnodiging voor een feestje. Stilletjes slibt je agenda dicht en is alle ademruimte verdwenen. Ik zie dat bij mezelf wel gebeuren en ik weet dan ook wat er dan het eerste bij inschiet: het werken aan een mijn relatie met God. In de corona-pandemie hebben veel mensen de fysieke geloofsactiviteiten gemist, maar zijn er ook mooie nieuwe initiatieven ontstaan. Zo heb ik het afgelopen anderhalf jaar via WhatsApp de Rozenkrans gebeden in mei en oktober met mensen, voornamelijk met mensen die ik eerst niet kende. Het is een verrijking voor mijn geloofsleven. Ook probeerde ik meer ritme te brengen in mijn gebedsleven. En ik weet dat – wanneer ik nu niet vooruitkijk naar de drukte die er na corona op me staat te wachten – dit de eerste dingen zijn die ik laat versloffen. Daarom kies ik heel bewust voor God in mijn bubbel… ook na corona!
Stiekem vonden heel veel mensen het fijn dat door corona afspraken wegvielen. Even niets moeten, minder belasting in onze vrije tijd, niet ongewenst sociaal hoeven doen. Het is daarom helemaal niet verkeerd om na te denken over jouw bubbel en hoe die er na corona uit ziet. Je bubbel moet er niet zijn om mensen af te stoten, onverschillig en wereldvreemd te worden, maar bewust(er) te kiezen met wie je omgaat en wat je gaat doen. Zijn dat al jouw ‘oude’ contacten, afspraken en activiteiten weer oppakken, of kijk je op een nieuwe en andere manier naar het leven met God als het begin en einde? Je kunt nieuwe activiteiten vanuit je geloof opstarten, naast het fysieke ook digitaal met elkaar blijven bidden, nieuwe mensen (vanuit je geloof) ontmoeten en helpen. Corona heeft ons veel ontnomen maar zal ons ook weer veel nieuwe inzichten en kansen geven… en ik nodig je uit om in die nieuwe bubbel God daar een prominente plaats in te geven.
