De nieuwjaarsnacht: als kind dacht ik dat Oudjaarsavond altijd eeuwen leek te duren… tegenwoordig vliegt hij om. Niet zo gek, want tegenwoordig zie ik geregeld 00:00 uur op de klok, niet alleen op 31 december.
Sowieso verandert het idee van tijd. Voor mijn gevoel heb ik járen op de basisschool gezeten en ook de middelbare school duurde eindeloos. Maar tegenwoordig vliegen acht jaren om alsof het niks is; laat staan vijf jaar; de tijd die ik aan de havo besteedde.
Ik heb mij ooit laten vertellen dat dit samenhangt met leeftijd. Voor een kind van 6 is een jaar 1/6 van zijn leven (veel dus), voor een man van 33 is een jaar nog maar 1/33e van zijn leven en voor iemand van 90 is één jaar nog maar 1/90 van zijn of haar leven (en dus niks meer…). Geen idee of het klopt, maar het klinkt plausibel.
Als de dag van gisteren of eeuwen geleden…
Ander voorbeeld: als buiten het vuurwerk begint te knallen – by the way: hoezo vuurwerkverbod? – kan ik nauwelijks beseffen dat er weer een jaar voorbij is. En toch staan er twee gebeurtenissen in mijn geheugen gegrift die met Oud en Nieuw samenhangen, die ik me herinner als de dag van gisteren.
Tegen het einde van het eerste jaar van mijn studie Cultureel Erfgoed (2007) bezocht ik met enkele medestudenten molen De Gooyer aan de Amsterdamse Funenkade. De molenaar vertelde tijdens dat bezoek dat hij in de nieuwjaarsnacht altijd doodsangsten uitstaat. Buurtbewoners vinden het namelijk een prachtig beeld: De Gooyer tussen vuurpijlen. De molenaar is enkel bang dat een van de pijlen de kap zal raken. Het resultaat zal een fakkel zijn. Zelfs ruim 14,5 jaar later schieten mijn gedachten altijd even naar de molenaar en De Gooyer en help ik hopen dat het ook dit jaar weer goed zal gaan.
En elk jaar denk ik ‘mijn God’, is het alweer zoveel jaar geleden? Het zijn van die rare momenten die zo’n indruk maakten. Ik zal niet de enige zijn die dat kent. Ik ken er nog wel meer… zoals (hoe schattig eigenlijk) het moment dat ik toestemming vroeg aan mijn moeder om een CD te mogen kopen. Het was de CD ‘Angel With Dirty Faces’ van de Sugababes, uitgekomen in 2002 (lieve hemel… 20 jaar dus!)
Herinneringen
Het maakt tijd zoiets raars. We kunnen het meten, maar het matcht soms niet met je gevoel. Kerstmis 2021 lijkt alweer eeuwen geleden, terwijl ik me die momenten van 13, 14 jaar geleden nog herinner als de dag van gisteren.
En het idiote is nog wel, dat het in feite onbelangrijke gebeurtenissen zijn. Mijn diploma-uitreikingen of mijn intrede in de orde en mijn plechtige professie zijn natuurlijk veel belangrijkere en bijzondere gebeurtenissen, maar die herinner ik me toch echt anders.
2022
Maar… genoeg over gemijmerd over het verleden – dat deed ik in mijn vorige column ook al – de blik vooruit op de toekomst. Er breekt een bijzonder jaar aan voor mijn orde: een nieuw provinciaal kapittel. We kijken dan vooruit naar de komende 3 jaar en kiezen nieuwe definitoren (bestuursleden rond de provinciaal en de vice-provinciaal). Het is ook het jaar dat we definitief één worden met onze Vlaamse medebroeders. En wie weet wat er nog meer gaat gebeuren. Het wordt een spannend jaar en ik heb er zin in!
Ik wens u, lezer, vrede en alle goeds voor 2022 en hoop voor u dat het een gelukkig jaar mag worden!
