Het is lang geleden dat ik een film heb gezien die mijn hart op zo’n eerlijke manier greep, zo’n film die je geloofssysteem hervormt, je aan het denken zet, je onwrikbare waarheden doet heroverwegen. Dat is wat Close heeft gedaan, een mooie, harde en diepe film.
Léo en Rémi, twee 13-jarige jongens, zijn levenslange vrienden. De film vertelt over hun diepe en gevoelige vriendschap tijdens de overgang van kindertijd naar adolescentie en hoe de veranderingen die gepaard gaan met hun natuurlijke volwassenheid en het betreden van de middelbare school een diepgaand effect hebben op hun relatie.
Close’ is een kleine film, maar meer heeft hij niet nodig: met weinig elementen en een uitgelezen gevoeligheid weet hij een stempel op de kijker te drukken. Leo, de jonge protagonist, verrast met iets wat veel moeilijker te bereiken is als performer: terughoudendheid.
Na het ontvangen van nieuws dat zijn leven in tweeën breekt, stopt Leo met het hebben van gevoelens. Hij leeft, maar hij leeft niet: alleen een paar vlagen van woede en zijn liefde voor ijshockey zorgen ervoor dat hij op zijn dertiende een interne pijn en een op zijn leeftijd ongekend schuldgevoel kan gaan verwerken dat al het andere dat hij zou kunnen voelen blokkeert. De emotionele asepsis van een pre-tiener die zich schuldig voelt om te lachen, die niet verder kan, wiens leven op eeuwige pauze is gezet.
‘Close’ is een film die begint als een verhaal over puberale vriendschap (of liefde) en eindigt als een gedwongen overgangsritueel naar volwassenheid dat op geen enkel moment geforceerd of ondoordacht aanvoelt. We hebben dit verhaal misschien al eerder gezien, maar niet met deze gevoeligheid verteld, waarbij de kronkels van een nog kinderlijke geest die niet klaar is om schuld te aanvaarden en niet weet hoe hij zijn schaamte en afkeer voor zichzelf moet uiten.
Close’ doorbreekt taboes en raak aan open wonden. De dramatische spanning is perfect en regisseur Dhont behandelt de LGBT-vertegenwoordiging van tieners vanuit een gezichtspunt waarin huilen, pijn, twijfel, sociale afwijzing en schuld centraal staan in een hartverscheurende film die er geen belang bij heeft vrienden te maken. Een wonder dat je niet mag missen.
Jesús Baena is een pater SCJ die sinds anderhalf jaar in Nederland woont.
