Deze maand spraken we met Judith Rotink (voorzitter Leerhuis Westerhelling) en Henriëtte Hulsebosch (directeur Kansfonds)
Waar liggen jullie wortels en welke rol speelde het geloof daarin?
Judith (1988) is geboren en getogen in Lichtenvoorde. Haar opvoeding was katholiek, niet met heel veel woorden, het was meer een soort van traditie. Iedereen op haar school deed de communie en vormsel en ging op zondag naar de kerk. In haar puberteit nam ze daar wat afstand van. Tijdens haar studie (scheikunde en geschiedenis) in Nijmegen kwam de interesse voor het geloof langzaam terug en werd het weer belangrijker. Ze heeft destijds ook deelgenomen aan het studieprogramma van Thomas More. Sinds kort is ze weer verhuisd van Nijmegen naar Lichtenvoorde. De rust en ruimte van de Achterhoek voelen goed. Mensen zijn hier minder gejaagd, er is meer natuur om van te genieten. Vroeger zei men wel: ‘De achterhoek is echt een achterhoek’ en we liepen misschien wel een beetje achter op het westen van Nederland, bijvoorbeeld in kledingkeuze. Maar met het internet en alle bijbehorende media is dat verschil niet meer zo merkbaar.
Henriëtte vraagt naar het noaberschap waar de Achterhoek zo bekend om staat. Judith beaamt dat dat zo is. Mensen lopen makkelijk bij elkaar binnen, om om hulp te vragen of om hulp te bieden, er wordt omgezien naar elkaar. Zij ervaart dat als heel normaal en natuurlijk maar merkt ook op dat dat in haar studententijd in Nijmegen niet veel anders was. Ook daar worden gemeenschappen gevormd die voor elkaar zorgen.
Henriëtte (1964) werd geboren in Bennebroek (Noord-Holland) als één na jongste in een gezin met vijf kinderen. Een warm nest met veel saamhorigheid, samen werken in de bollenkwekerij. Ook Henriette werd katholiek opgevoed, zat op een katholieke basisschool waar zij met al haar klasgenootjes de eerste communie deed, het vormsel en bij het jongerenkoor was. Ze heeft mooie herinneringen aan die tijd. Het is jammer dat de katholieke kerk in Bennebroek met als haar herinneringen dit jaar gesloten moest worden onder andere omdat er een gebrek is aan vrijwilligers voor het bestuur.
Welke katholieke waarden zijn voor jullie persoonlijk en in je werk belangrijk?
Henriëtte vindt dat alle vier de waarden van het katholiek sociaal denken even belangrijk zijn. Menselijke waardigheid, bonum commune, subsidiariteit en solidariteit zijn samen het kompas van het Kansfonds. In de kern vertelt het hoe we naar onszelf en de samenleving kijken: samenleven doe je met elkaar. Je kunt daarom mensen niet uitsluiten want iedereen maakt onderdeel uit van de samenleving. En we zien naar elkaar om.
Dat is niet anders in mijn persoonlijke leven, al is het ook zo dat je de balans moet vinden. Er komt veel op je af. Een meer dan fulltimebaan, sociale contacten met vrienden, familie, mantelzorg, je huishouden en jezelf. Dat laatste is ook belangrijk.
Judith beaamt dat. Je moet voor jezelf zorgen om met je volle aandacht bij een ander te kunnen zijn. ‘Heb uw naaste lief als uzelf.’ Je naaste heeft namelijk niks aan jou als jij niet in balans bent. Dat merk ik ook op school, Judith is docent scheikunde op een middelbare school. Als ik niet voldoende geslapen heb, dan ben ik niet in staat om er echt te zijn voor de leerlingen. Daarom heb ik geleerd dat ik beter de toetsen een dag later na kan kijken, dan koste wat het kost doorgaan tot ’s avonds laat. Dat is voor mij ook echt zorgen voor mezelf, zodat ik er kan zijn voor de ander.
Waarom is het belangrijk dat jouw organisatie bestaat?
Judith:
In het Leerhuis Westerhelling ontvangen we jonge mensen tussen de 18 en 35 jaar. We bieden hun gelegenheid deel te nemen aan activiteiten maar ontvangen hen ook om de stilte en rust te ervaren, te ontmoeten, te helpen vaste patronen te doorbreken. Aandachtig leven is een belangrijk thema. Als je weet wie je zelf ten diepste bent kunt er je er voor andere mensen zijn. Mensen die in balans zijn kunnen makkelijker naar een ander omkijken. Het voelt goed om dat te kunnen bieden aan jonge mensen, we zijn een meerwaarde voor de samenleving.
Henriëtte: Kansfonds bestaat dit jaar 65 jaar. We merken dat we nodig blijven. Het is belangrijk om op te komen voor kwetsbare mensen in onze samenleving, ervoor te zorgen dat mensen een thuis vinden. We hebben de focus op THUIS gelegd, we willen helpen om een thuis te geven. Dat doen we niet alleen. We bieden financiering aan onze projectpartners en willen knelpunten weghalen. We denken kritisch mee bij de projectaanvragen die we ontvangen. Dat kritisch zijn is belangrijk en helpt ook vaak om het initiatief scherper en helderder te krijgen. Achteraf krijgen we daar vaak van de projectaanvrager een positieve terugkoppeling op. We zien het ook als onze taak om mee te denken met de aanvrager.
Carlien vertelt dat zij merkt dat het Kansfonds echt kansen geeft, via het netwerk spreekt zij veel maatschappelijke organisaties die hun werk mede kunnen doen door een financiële bijdrage van Kansfonds. Door juist die bijdrage krijgen mensen een kans om hun leven weer op te pakken. Dat lukt echt niet met alleen de mogelijkheden die de overheid biedt. Kansfonds zal nodig blijven.
Wat was voor jullie een bijzonder moment of een hoogtepunt in jullie werk?
Henriëtte: Ik heb niet echt één hoogtepunt om te noemen. Er zijn een heleboel hoogtepunten als ik terugkijk. Mooie momenten in mijn werk of met mijn vrienden. De kans krijgen om elk jaar met studenten van Thomas More naar Rome te gaan en te genieten van de gesprekken met hen op inspirerende plekken. De hand van de paus schudden met Pasen dit jaar vond ik wel echt een hoogtepunt. Tegelijkertijd geniet ik ook van een glimlach en een groet als ik iemand al wandelend ontmoet.
Ik wandel graag, het Floris V-pad, of het Betuwe pad. De gesprekken die je dan voert met een groepje of met een vriendin. Daar ben ik dankbaar voor.
Judith kan ook niet echt 1 hoogtepunt noemen, voor Judith zijn contacten met andere mensen belangrijk. Samen woorden kunnen geven aan iets wat je al voelt. Er zijn zoveel kleine mooie momenten die belangrijk zijn, waardevol zijn, waar je dankbaar voor bent. Het moment waarin het kwartje lijkt te vallen in een gesprek met een leerling op school, Judith werkt als docente in het middelbaar onderwijs, kan ook echt ontroeren.
