Afgelopen zomer zaten mijn vriendin en ik op het strand. Bij het kampvuur klonken de gezongen woorden:
is dit nu later?
Is dit nu later als je groot bent
…
Wij zijn allemaal volwassen
wie niet weg is, is gezien
en ik zou die hele chaos
nu toch helder moeten zien.
Is dit nu later?
Een lied van Stef Bos, gezongen door de Vlielander volkszanger. Allebei hadden wij tranen in de ogen en wij waren hoogstwaarschijnlijk niet de enige. Het deed je stilstaan bij het leven, iets wat een volkszanger hoort te doen natuurlijk. Toch hadden wij dit allebei niet zien aankomen, een moment van reflectie en bezinning. Je kon geen betere plek wensen dan op een warme zomeravond daar op het strand bij het kampvuur. Mijn vriendin probeert minimaal eens per jaar te komen omdat het eiland zich zo goed leent voor rust, ruimte en bezinning. Het dwingt je stil te staan bij jezelf. Wij gaan onszelf zo vaak voorbij omdat het leven ons zo meeneemt dat stilstaan soms geen optie lijkt. Een kind rent ons voorbij op het strand en nostalgisch kijken wij elkaar aan. Regelmatig vragen we ons af: is dit nu later? Had ik dan niet beter, zoals Peter Pan, klein kunnen blijven? Zelf heb ik een T-shirt gekocht met de zin ‘Don’t grow up, its a trap’ (groei niet op, het is een val). Nu is dit gekscherend maar af en toe lijkt het waar te zijn. Toch weet ik, als ik verder nadenk, dat ik niet graag enkel kind had willen blijven. Ouder worden en zelf de toekomst zijn is een gift en we mogen dit ten volle benutten. In de hoop dat wij ‘het later’ zijn die we zelf graag willen zien. Mahatma Ghandi zei dat ooit ook. Wees de verandering die jij in de wereld wilt zien. En we zien veel waarvan de denken: is dit nu later?
Mijn vriendin en ik spreken vaak over ons eigen leven. De tip, dat wij de ander niet kunnen veranderen maar enkel onze eigen houding hiertegenover kunnen veranderen, is soms frustrerend waar. Dit impliceert een reeks van loslaten en accepteren wat niet altijd even gemakkelijk is. Het kan confronterend zijn om zelf steeds diegene te moeten zijn die zich lijkt aan te passen. Ik heb het ook moeten ‘omdenken’ en heb mogen leren het niet te zien als aanpassen maar als zelfbescherming. Wanneer ik mij continu uit het veld laat slaan door de keuzes van een ander dan heb ik mijn eigen leven niet meer in de hand. De keuzes van een ander zullen in sommige gevallen altijd invloed blijven houden op mijn leven. Toch leert deze houding mij om de invloed van de ander niet meer zo groot te laten zijn.
Mijn vriendin las een stuk tekst uit de Bijbel wat hier precies bij paste:
Vrienden, tot slot wil ik zeggen waar jullie je mee bezig moeten houden. Houd je bezig met alles wat waar is, alles wat respect verdient, alles wat goed is en zuiver, alles wat het waard is om van te houden en alles wat eer verdient. (Filippenzen 4:8)
Dit is ‘het later’ wat we zelf in de hand hebben. Te leven in een wereld die niet perfect is met mensen die soms onder je huid kunnen kruipen. Het is onze eigen verdienste om te proberen dit in de woestijn van stilte (lees: eiland) achter ons te laten. Om te kiezen voor de innerlijke rust en het je niet langer te laten raken dan nodig is. Om onze energie te geven aan diegene en datgene wat respect verdiend. Om zo niet te worden verteerd door onzekerheden, angsten en frustraties. Want wij kunnen wel denken dat de ander een obstakel voor ons vormt maar wanneer wij zelf kiezen om dit vast te houden worden wij een obstakel voor onszelf. We liepen langs de ondergaande zon bij de Noordzee, en deze nam onze onrust met zich mee.
