‘Het antwoord, mijn vriend, dat zweeft in de wind, het antwoord waait mee met de wind,’ klinkt in het liedje Blowin’ in the Wind van de woordkunstenaar Bob Dylan. Het ‘waait’, zou je kunnen zeggen; maar eigenlijk stormt het momenteel. In de wereld, in Europa, overal waar de beperkingen van de coronapandemie ons leven dicteert, teistert een merkwaardige ‘wind’ onze gedachtes.
door Meins Coetsier
Stil is het niet….. er wordt geworsteld, geschreeuwd van binnen in de ziel, over het verdriet en het verlies achter gesloten deuren. De kalmte is bij velen verstoord, zowel voor als achter de zware muren van de gevangenissen. COVID-19 zorgt na bijna een jaar nog steeds voor veel onrust en twijfels en houdt ons in de ban. Zweeft het antwoord dat wij zoeken daadwerkelijk nog ‘in de wind’, in de ‘orkaankracht’ van onze angst die als maar groter lijkt te worden door de vloedgolf aan meningen, standpunten en argumentaties? Waar staan wij in ons geloof?
‘Wind of change’ is ook de naam van een hit door de Scorpions, een Duitse hardrockband uit Hannover. Allemaal verlangen we op het moment naar een ‘change’, een verandering, een goede wending en naar het einde van sluimerende lockdowns die ons treurig en murw maken. Wanneer we symbolisch over ‘de wind’ praten, spreken we normaal gesproken over een positieve ommekeer, bijvoorbeeld over ‘een frisse wind laten waaien’, wanneer het tijd is voor nieuwe ontwikkelingen. In de Bijbel is de wind hét teken van God. De Heilige Geest is als de wind; altijd om je heen en een kompas in stormachtige tijden. Momenteel echter schutten alle havens geen wind – bijna niets levert meer een voordeel op. Daarbij hebben we de wind zeker niet in de zeilen: voorspoed is ver te zoeken. De meeste mensen kunnen op de lange duur, niet van/met deze ‘COVID-wind’ leven, we moeten weer aan het werk om alles te kunnen betalen. Ja, in Europa vechten we dagelijks, op z’n Hollands gezegd, tegen windmolens, tegen de reële en irreële gevaren van een niet transparante pandemie die langdurige gevolgen zal hebben.
In één van de laatste kerkdiensten in de gevangenis namen wij als aanmoediging het ‘absurde’ evangelieverhaal van Jezus die over het water loopt. In de hoop natuurlijk de gedetineerden een hart onder de riem te steken. Ik beschreef de situatie als volgt: het is donker en de leerlingen varen op het meer. Zij komen niet vooruit door de harde tegenwind en de hoge golven. Plotseling loopt Jezus over het water naar hen toe. De manschappen schreeuwen van angst: ‘Het is een spook!’ Hij stelt hen gerust: ‘Wees maar niet bang, Ik ben het.’ Petrus begint te roepen: ‘Als Jij het werkelijk bent, zeg dan dat ik over het water naar Jou toe moet komen!’ Jezus roept: ‘Kom maar!’ Moedig, daadkrachtig en met elan stapt Petrus uit de boot en loopt… hij loopt over het water naar Jezus toe. Maar dan… als hij beseft wat er gebeurt (dat kan toch niet – ik op het water?)… ineens – ‘shit!’ – dat is wel een héél harde wind. Hij schrikt en zijn hart begint te bonken. Hij voelt dat hij begint te zinken. ‘Help mij!’ schreeuwt hij. Jezus steekt zijn hand uit en trekt hem uit het water. ‘Och, twijfelaar… waar is je vertrouwen in Mij?’ Zodra zij echter in de boot stapten, ging de wind liggen… inderdaad: de wind ging liggen!
De gevangenen kijken mij aan… ‘Ja’, zeg ik, ‘midden in storm en wind, over het water lopen, durf jij dat?’ Het is de oproep aan ons allen, vooral in deze tijd, de oproep tot een geloof, zonder te twijfelen. Iets wat volgens velen niet bestaat. Dit klopt ook, je kunt aan alles twijfelen, maar aan God? Dat is wellicht één twijfel te veel – je zinkt! De stap wagen, jezelf toe vertrouwen aan de onbegrensde goddelijke kracht die te ontdekken is in jouw bestaan, blijft helaas voor velen een ‘ver-van-mijn-bed-show’. Ons probleem? Twijfel sluit de toegang tot God, tot onze medemens en tot het ware leven buiten. Tegelijkertijd is dit wat ons mensen verbindt: wij zijn allen twijfelaars, vaak gevangen in onze eigen denkbeelden en kunnen moeilijk geloven zonder te twijfelen. We zitten dus met elkaar in hetzelfde ‘twijfel-schuitje’, terwijl wij het verhaal voor onze ogen ook nu weer zien afspelen: durven jij en ik uit de boot te springen? Deze bizarre uitnodiging aan te nemen om in weer en wind moedig over het water te lopen? En niet te twijfelen aan jezelf, over je gedachtes, over je leven, over je hoop en je toekomst? ‘Wees moedig!’ zegt de goede boodschapper, ‘Dapper!’ ‘Hoor de stem die roept in de wind… je zult zeker een antwoord vinden.’
Dr. Meins G.S. Coetsier studeerde filosofie aan The Milltown Institute of Theology and Philosophy (De Nationale Universiteit van Ierland) en promoveerde aan de Universiteit van Gent zowel in de Wijsbegeerte als in de Vergelijkende Cultuurwetenschap. Na postdoconderzoek aan de Universiteit van Zürich werkt hij als diaken en gevangenispastor voor het Bisdom Fulda en als deeltijds onderzoeker aan Trinity College Dublin.
Giften voor de realisatie van diaconale projecten in de gevangenis kunnen worden gestort op een rekening die wordt beheerd door het gevangenispastoraat van het Bisdom Fulda. U kunt uw gift storten op DE24 5305 0180 0089 0017 38 / BIC: HELADEF1FDS, tenaamstelling: ‘Meins Coetsier’, met vermelding ‘Spende – Jail House College’.
