Enkele dagen na de jaarwisseling heerst er bij ons thuis altijd een enigszins opgeluchte stemming. Die opluchting komt voort uit de constatering dat onze (in deze tijd van het jaar héél erg drachtige) schaapjes weer veilig door de vuurwerkperiode zijn gekomen. Je hebt immers maar één dierenbeul nodig voor een hoop ellende. Na een zorgvuldige afweging (welke wei is het veiligste, opsluiten in de stal of juist niet) moet je het echter loslaten.
door Simone Ooms
In 2020 hebben we veel meer moeten loslaten en de opluchting na deze jaarwisseling rijkt verder dan het wel en wee in onze kleine kudde. Na die lange, onzekere coronaperiode is er eindelijk perspectief. Toegegeven, we zijn er nog niet, maar 2021 lijkt wel het jaar te worden dat we allemaal het vaccin zullen ontvangen – en elkaar weer veilig in de armen kunnen sluiten. Voor mijzelf zal het vooral een opluchting zijn als mijn vader en moeder, beiden zeventigplusser en respectievelijk een kurende kankerpatiënt en een longpatiënt, tegen corona beschermd zijn.
In de gekte van met name de eerste golf heb ik me ook wel eens verbaasd en geërgerd; geconstateerd dat het laagje beschaving bij veel mensen uitermate dun is, tot uiting komend in bijvoorbeeld virusfeestjes of gehamster van wc-papier en weet ik wat nog meer. Maar toch… ondanks dat zijn we als land deze periode toch maar doorgekomen zonder al te grote voedsel- of wc-papierrellen, zonder honderden mensen die voor de deuren van de ziekenhuizen lagen te creperen omdat er geen zorgcapaciteit meer was. Bovendien ontstonden er vele positieve, sociale initiatieven.
Ik hoop dat die initiatieven in 2021 behouden blijven, corona of geen corona. Er zijn immers genoeg ouderen en kwetsbaren die een helpende hand of luisterend oor kunnen gebruiken. Ik hoop ook dat wij onze waardering voor zorgpersoneel en andere ‘helden’ na de afgewende crisis weten te behouden – en meer handen en voeten zullen geven dan alleen een applaus, eenmalige bonus of wit t-shirt met rood hart. Kortom, dat we volksvertegenwoordigers kiezen die vinden dat goede zorg wat mag kosten, en vooral dat er iets aan de enorme werkdruk in de zorg wordt gedaan.
Eén virusje, één dierenbeul, één virusfeestje, één terrorist of ‘verwarde man’: er is maar weinig voor nodig om de boel te ontwrichten. Als er iets is dat we in 2020 gezien hebben, is dat het wel. Maar tegenover elke dierenbeul staat een heel leger aan vrijwilligers van de dierenambulance, tegenover elk virusfeestje staan vele families die zich wél aan de coronamaatregelen houden, tegenover elk virus, tegenover elke terrorist staan ziekenhuizen en zorgorganisaties vol betrokken medewerkers die zichzelf wegcijferen en iedere keer weer tot het uiterste gaan voor de kwetsbaren.
Ik kijk hoe onze dikke ‘dames’ vrolijk door de modderige wei hobbelen. Ja, ik ben dankbaar dat het ook dit jaar weer goed is gegaan rond de jaarwisseling. En ik ben dankbaar dat, om een boektitel te citeren, de meeste mensen deugen.
Zalig nieuwjaar!
