N.a.v. Lucas 24,3-35
Ontdekkingen gebeuren vaak in een ondeelbaar ogenblik. Natuurlijk is er een voorbereiding, maar meestal zie je pas achteraf hoe je er toe gekomen bent. En bemerk je de reikwijdte van je ontdekking veel later. De ontdekking zelf vormt het omslagpunt.
Bij de Emmaüsgangers gebeurt dit nadat ze uit Jeruzalem zijn vertrokken en 30 stadiën, een twaalf kilometer, naar hun dorp te voet gegaan zijn. Een onbekende trekt op een gegeven moment met hen mee. Ze praten en praten, ze luchten hun hart, de vreemdeling luistert. Aan mgr. Van Luijn werd eens gevraagd rondom geloofsoverdracht aan jongeren: hoe lang moet je luisteren voordat je nu eens duidelijk het geloof ‘uitlegt’? Zijn antwoord: ‘Dertig stadiën is wel lang…’ De vreemdeling luistert en hij luistert lang.
Dan komt het moment van gastvrijheid. De twee Emmaüsgangers nodigen hem uit en hij gaat in op hun uitnodiging. De vonk slaat over aan tafel: bij het breken van het brood. Een simpel gebaar dat hun horizon openbreekt. ‘Perspektivwechsel’ noemen Duitsers dit. Een gebaar waarin je Meester van vóór Goede Vrijdag herkend wordt, de Dienaar van Witte Donderdag.
Of je het Delen van het Verhaal en het Breken van het Brood nu in een grote kathedraal viert, in een kleine kapel of onder een lommerrijke boom: het blijft het sacrament waarin mensen verbonden worden met elkaar en met de Aanwezige. Ik hoop dat ook dan we even van perspectief kunnen wisselen om in het alledaagse de Aanwezige te begroeten en met Hem onderweg te zijn.
Brandde ons hart niet?
