n.a.v. Lucas 11,29-32
Geef mij een teken en ik zal het geloven… Dan is het geen geloof meer, want wat je dan zoekt is een bewijs. Leven met een bewijs is geen geloven.
Jezus roept op om de tekenen van de tijd te verstaan. Wat is daarvoor nodig? Sommige mensen leven met een beperkte actieradius, ook in hun interesses. Zij zullen moeilijker de tekenen opmerken waar Jezus op doelt. Er is dus meer nodig? Ik meen: gevoel voor waar het mensen vandaag en vroeger uiteindelijk om te doen is. In deze coronatijd worden we hiertoe gedwongen, als je je laat gezeggen door de omstandigheden. Als je je laat gezeggen door de tekenen? We maken nu een klein sprongetje. De beperkingen die corona ons oplegt, zijn voor de één een dwangbuis, maar de ander past zich aan en wordt creatief, ziet nieuwe mogelijkheden. De gemeenschapsspelen zijn niet aan te slepen. En de puzzels. Er wordt meer gewandeld, veel meer.
Kunnen we de tekenen verstaan in de beperkingen die ons worden opgedrongen? We plaatsen dan de signalen die ons overkomen in een geschiedenis en in een perspectief. Wat ons nu over komt heeft een voorgeschiedenis en kan een boodschap in zich dragen voor de toekomst. Ik denk dat Jezus ons hiertoe oproept. Natuurlijk wil Hij het ook hebben over dat Rijk van God. Maar alles begint toch bij het leren kijken naar de dagelijkse werkelijkheid met twee ogen: het ene oog gericht op de geschiedenis, het andere oog gericht naar voren. Wie zo leert kijken, zal ook de wezenlijke tekenen van het Rijk Gods kunnen zien. Zal zien waar stappen kunnen worden gezet richting verbondenheid, verzoening en onderlinge solidariteit. Dat zijn krachtlijnen uit het verleden en verdienen het toch om ook in de toekomst richtinggevend te zijn?
