Jezus stapte bij hen in de boot… Marcus 6,52
Met COVID-19 zitten we allemaal in het zelfde schuitje. De hele wereld, niemand uitgezonderd. De reacties van mensen zijn ontzettend verschillend: gelaten, gehoorzaam aan het gezag, creatief, opstandig. Er vliegen verwijten over en weer: jongeren naar ouderen, ouderen naar jongeren. Zelfs burgerlijke ongehoorzaamheid en protestbijeenkomsten. ‘‘Ze’ ontnemen mijn levensvreugde.’
Collectief is er iets aan de hand dat we zonder corona minder snel op het spoor zouden zijn gekomen. En dat allemaal in het zelfde schuitje…
Hoe vaar je op de baren van de levenszee? Hoe vaar je samen? Spiegel je je aan elkaar of heb je samen een vaarschema, een baken, erken je elkaars kwaliteiten en help je elkaar? Belangrijk is de onderlinge geest, de teamspirit.
De vrienden van Jezus, samen in de boot, ten prooi aan een heftige wind, zijn bang. Ze missen van alles en met name vertrouwen. Ze zijn bang. Jezus laat zich in dit verhaal zien als ‘Hij die langs komt’ zoals de engel langs kwam in de nacht van Pasen om de joden te sparen die bloed hadden gestreken op de deurposten (zo lees ik in het Exodusverhaal). In hun nood spreken zijn vrienden hem aan, hij houdt in, stapt aan boord. De wind gaat liggen, hun angst ook.
Wie hem opneemt, zijn boodschap, zijn aanwezigheid, zijn geestkracht, kan de storm in deze coronatijd aan. Er is pas rust als er vertrouwen is, als de onderlinge krachten zich niet tegen elkaar keren maar samenwerken, als er – kort door de bocht – gemeenschap gegroeid is.
Ik bid vaak dat diezelfde Jezus ook vandaag in ons bootje stapt. We kunnen wat meer solidariteit gebruiken nu de rek er een beetje uit blijkt te gaan. We mogen geloven dat Jezus solidair blijft met ons. En dan stapt hij graag in ons bootje.
