De aspergebedden kunnen we tot rust komen, het ‘witte goud’ is bij de mensen – in dank – op tafel gekomen en heeft de telers weer ruim voldoende opgebracht. Want op het feest van de geboorte van Johannes de Doper eindigt het steekseizoen van de asperges. Oude gebruiken, noodzakelijk voor het natuurlijke herstel, tegenkracht voor de uitputtingsslag die zo gebruikelijk is in de natuur.
Johannes de Doper vind ik een intrigerende figuur: atypisch. Terwijl gewoonlijk mensen focussen op carrière en daar planningen op loslaten, zegt hij: die ander moet groter worden en ik kleiner. En daarin wordt hij groot! Johannes wordt hierin niet geprogrammeerd door zijn omgeving of zijn familiegeschiedenis. Voordat hij geboren word, is er al een perspectiefwisseling bij de naamgeving. Hij wordt niet genoemd naar zijn vader Zacharias, zoals dat in die tijd gewoonlijk is, maar zijn naam is Johannes – God is genadig – zoals de engel dat heeft ingefluisterd. Wat moet er worden van dit kind…?
De motivatie van Johannes wanneer hij eenmaal actief zijn boodschap van omkeer uitdraagt, zit diep van binnen. Hij is een profeet en profeten zijn op de allereerste plaats goede luisteraars. Een profeet luistert naar wat zich in de samenleving afspeelt, luistert naar hoe God hierop zou reageren en spreekt dan een ‘woord’, brengt zijn averechtse boodschap.
De motivatie van Johannes kan ook nog anders verwoord worden. Hij handelt uit liefde, weerbarstige liefde, gevaarlijke liefde. Het kost hem uiteindelijk de kop (maar dat is voor een ander ‘feest’ op 29 augustus). Johannes ziet zich als de ‘vriend van de bruidegom’ die al gelukkig is als hij de stem van de bruidegom hoort. Dat is hele grote liefde.
Daarom houd ik van Johannes.
