‘Teleurstellingen zijn de jaarringen des levens,’ schreef de schrijver Willem Cornelis Capel eens. Ik vind het een mooie uitspraak. De man ken ik verder niet; hij overleed dan ook slechts 54 jaar voordat ik geboren werd.
door Hans-Peter Bartels ofm
De laatste dagen bekijk ik dagelijks de RIVM-website of ik al aan de beurt ben. Met de snelheid van het laatste weekend van mei, dacht ik… nou, eind rond 5 juni mag ik me wel melden. Niet dus. Langzaam kroop het voort, maar toen ik gister zag dat 1985 en 1986 aan de beurt waren, dacht ik… morgen dan 1987 en 1988… dus dan ben ik aan de beurt. Niet dus. Vandaag werd alleen 1987 opgeroepen. Morgen dan… als ze dan weer niet een dag overslaan.
En och, je hebt wel meer teleurstellingen. In de afgelopen weken gingen twee taken, die ik zeer graag had willen doen, aan mijn neus voorbij. Bij de eerste was deel van de argumentatie ‘omdat je dat andere al gaat doen.’ Ja. En bedankt.
En dan namen we onlangs nog afscheid van het cursuscentrum La Verna, deel van ons Stadsklooster La Verna in Amsterdam. Na 24 jaar kunnen wij geen broeder-coördinator meer leveren. En dus houden mijn werkzaamheden als communicatiemedewerker ook op. Weer zo’n teleurstelling. Van al mijn communicatiewerk was dit toch de plek, waar ik merkte dat ik niet alleen aan het zaaien was, maar dat ik ook daadwerkelijk merkte dat er geoogst kon worden. Dat is wel fijn. Maar, helaas, das war einmal. De volgende uitdaging moet ik zich nog even aandienen; nu eens iets anders dan communicatie. Maar vooralsnog… eerst een teleurstelling rijker. Graag had ik na corona de deuren weer opengegooid, daar kon ik zo naar verlangen.
Waarom weet ik mijzelf toch altijd weer zo mee te laten slepen in een verlangen naar iets? ’t Is dat ik geen jager ben, maar ik heb al heel wat huiden verkocht voor ik de beer geschoten had. Teleurstellingen horen bij het leven, aldus Capel. En dat klopt. Maar ik maak mijn verlangens altijd zo groot. En waar zeur ik over… Er zijn mensen die honger hebben, geen dak boven hun hoofd hebben, geen mensen om hen heen hebben die van hen houden… en dat heb ik allemaal wel. Dus wat zeur ik.
Dat klopt allemaal. Dus neem ik me telkens voor nergens meer op te hopen. Ik hoop helemaal niet dat ik morgen een vaccinatie-oproep krijg (toch?) en de volgende keer dat ik ergens voor gepolst wordt, ga ik er bij voorbaat vanuit dat ik het niet word (toch?). Was het maar zo.
Ik hoop dat het me lukt nergens meer op te hopen. Hoewel deze stelling zichzelf onderuit schoffelt, is hij ook wel heel somber. Teleurstellingen krijgen we allemaal, successen ook. Maar – dat zal wel niet aan mij liggen – die beklijven om de een of andere reden veel minder.
Zoals de podcast van het Brabants Kloosterleven waaraan ik meedeed. Ik vind hem prachtig geworden. En ja, de opmerking dat ik gelukkig ben, die ik erin maak, die klopt, hoor. Een mooie ervaring. Ik ben al vaak geïnterviewd, maar dat was voor een artikel of op camera. Zo’n podcast heeft toch zijn eigen dynamiek en sfeer. Het prikkelt de fantasie misschien nog wel meer dan film of tekst. Ik mag nu ook mee gaan doen aan onze eigen podcastserie hier vanuit Stadsklooster San Damiano. Oh, voor de duidelijkheid: niet omdat die andere podcast goed genoeg was of zo. Het ene staat los van het andere.
Maar goed. Ik zou graag nog bijleren hoe ik mijn verlangens wat temper. Of, nog beter, met teleurstellingen om te gaan. Ze raken me gewoon meer dan nodig is. En ik weet wel waarom… ik wil gezien worden. Ondanks dat ik weet dat ik alles voor God doe en dat die me echt wel ziet. Het verlangen blijft groot.
‘De cursus Omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door,’ aldus cabaretier Herman Finkers. Nou ja… positief gezien… Herman Finkers die ken ik dan weer net wel…
