We zitten midden in de Vastentijd. Voor Vastenactie is het nu de tijd van alle hens aan dek. Overal waar we komen, vertellen we het verhaal van Awut en Ajak. Twee vrouwen in het geteisterde Zuid-Soedan, die tegen de stroom van ellende in willen bouwen aan een nieuwe toekomst. Dat is zo sterk, zo ongelooflijk krachtig, dat we ze maar wat graag willen helpen met onze Vastenactiecampagne.
In de tussentijd zijn we ook nog bezig met het steunen van noodhulpprojecten. Zowel in het verscheurde Oekraïne, als in de volstrekt niet te bevatten ellende van Turkije en vooral ook het noorden van Syrië.
Al die plekken hebben iets gemeen: het zijn plaatsen waar mensen onvoorwaardelijk voor een ander gaan. Als je eerst puin moet ruimen, dan pak je een schep. Als er honger is geef je eten. Als iemands huis vernietigd is, dan zet je jouw deur open. Het zijn mensen – juist daar – die met hart en ziel leven en doen wat wij beschouwen als het hart van het Katholiek Sociaal Denken. Solidariteit zonder grenzen, de waardigheid van de ander voor op. Bouwen aan een wereld waarin het – al is het misschien nog zo ver weg – ooit weer goed is om in te leven.
De vraag die zich dan elke keer, en zeker in deze Vastentijd, aan me opdringt is: “En ik dan? Wat doe ik?”
Ik geef. Dat is het simpele antwoord. En aan wie is eigenlijk niet zo belangrijk. Of het nou aan de Vastenactie is, of aan giro 555. Of het nou gaat via Kerk in Nood, via de collectezak in de kerk of rechtstreeks via een initiatief van iemand die ik ken daar. Je geeft. Maar is dat dan genoeg? Koop ik het zo niet een beetje af? Zo van: hier heb je wat van mijn overvloed, fijn dat je daar iemand mee kunt helpen. Zou ik niet meer moeten doen? Maar wat dan en hoe dan? Wat kan ik – letterlijk in Gods naam – meer doen dan geven?
Er is geen kant en klaar antwoord. Of misschien: er is één antwoord. En dat is: doe wat je kunt. Doe wat binnen je bereik ligt. De een geeft geld. De ander gaat de barricade op. In het evangelie wordt ons niet gevraagd om het onmogelijke te doen. Maar wel dat wat mogelijk is. Dat is heel vaak al een enorme opgave. Doe maar gewoon, zeg ik dan tegen mezelf. Dan doe je gek genoeg. En dat is echt niet zo makkelijk als het lijkt. Zeker niet als je jezelf realiseert wat al die goede mensen doen daar in Zuid Soedan, in de Oekraïne, in Syrië. Gewoon Doen. Veel radicaler dan dat, krijg je het niet.
Zalig Pasen!
Marc Bollerman
directeur Vastenactie
