‘We’ zitten weer een paar weken thuis… ik in ieder geval wel, want vrijwel al mijn werkzaamheden kan ik ook prima vanuit huis doen. Hoewel ik de gezelligheid van de collega’s mis, vind ik het allemaal niet zo vreselijk: reistijd ervaar ik als verloren tijd en ik ben een echte huismus die zichzelf altijd wel weet te vermaken.
Er zijn meer mensen zoals ik. Mensen die blij zijn dat ze even wat minder prikkels te verwerken krijgen, mensen die ’s avonds graag een filmpje kijken of met een boek op de bank zitten. De wat introvertere types die geen enkele behoefte hebben aan bijvoorbeeld een woest uitgaansleven. Mensen met ‘binnenhobby’s’ of die het heerlijk vinden om in hun eentje een boswandeling te maken. Mensen, gezinnen, die eindelijk tijd en ruimte ervaren voor bepaalde projectjes zoals het uitzoeken van bergen vakantiefoto’s of het opknappen van de achtertuin.
Er zijn echter ook andere mensen. Mensen met een druk sociaal leven dat zich vooral in de uitgaanswereld of op de sportclub manifesteert. Mensen die gewend zijn om voor hun hobby stad en land af te reizen. Mensen die zich beter met anderen kunnen vermaken dan in hun eentje. Mensen die te veel energie hebben om de hele dag ‘opgehokt’ te zitten. Jonge mensen die druk bezig zijn de wereld en zichzelf te ontdekken, die allerlei ervaringen nodig hebben om zich in allerlei opzichten gebieden te kunnen ontwikkelen.
Ik verbaas mij regelmatig over de lage tolerantiegrens jegens algemene coronamaatregelen (ik doel hierbij niet op de controversiële 2G-maatregel) en vind dat de meeste Nederlanders yoghurt-jankers zijn. Wat moet, dat moet, leuk of niet. Dat gezegd hebbende… ben ik er mij er wel terdege van bewust dat de huidige coronamaatregelen voor mijn type persoonlijkheid heel gunstig uitpakken. Stel je voor dat het tegenovergestelde het geval was. Stel dat ik bijvoorbeeld verplicht werd om elke avond een drukke gelegenheid te bezoeken…
Aan welke kant sta jij? Ben ‘voor’ of ben je ‘tegen’? Verder gaat het vaak niet bij allerlei discussies op de sociale media en elders. Voor wie geen moeite heeft met thuiszitten, is het makkelijk oordelen over degenen die tegen de muren opvliegen en meer risico’s aan gaan. Voor wie gevaccineerd is, is het makkelijk om met een vingertje naar ongevaccineerden te wijzen. Dan bevinden de ‘schuld’ en de benodigde gedragsverandering zich lekker ver van je eigen bed. Dat tekent zich nu extra scherp af in de discussie rond coronamaatregelen, maar het gebeurt natuurlijk ook bij andere onderwerpen. Denk maar eens aan de milieuproblematiek of het vluchtelingenvraagstuk.
Aan welke kant van de opgetrokken muur sta jij? Hoe pakt deze situatie, hoe pakt het huidige beleid voor jou uit? Wat kunnen we doen om het ook voor jou een beetje beter te maken?
Zouden dit niet veel zinvollere vragen zijn?
Alleen als we met oprechte interesse voor elkaar over muren heen durven kijken, komen we samen verder. We moeten geen muren bouwen, maar bruggen.
Maar ja… muren zijn zo ontzettend veel makkelijker te bouwen dan bruggen! Het is zoveel makkelijker om te mopperen op een bepaalde groep dan je te verdiepen in hun specifieke situatie en behoeften – en je af te vragen hoe jouw eigen verantwoordelijkheid in dat plaatje past. Het is zoveel lekkerder om je ego te laten masseren, je eigen mening bevestigd te horen worden dan de uitdaging (en risico voor het ego) van het kritisch denken aan te gaan. En die collectieve intellectuele luiheid maakt het er niet makkelijker op voor de enkelingen die wél tegen de stroom in durft te zwemmen.
Een kant-en-klare oplossing voor corona en alle andere wereldproblemen? Ook ik heb ze niet. Maar ik denk wel dat we ons af en toe moeten afvragen of we eigenlijk nog wel de juiste vragen aan het stellen zijn – en of we met onze eigen situatie als uitgangspunt niet te veel bochtjes afsnijden bij het vormen van een opinie.
